Είναι ένα υπερβολικά καταθλιπτικό έργο. Εάν περιμένετε κάποια υπόδειξη για ένα καλό τέλος, μην περιμένετε... δεν θα υπάρχει. Είναι ένα μυθιστόρημα για την παρακμή του πολιτισμού, για μια χαμένη γενιά.

Το μυθιστόρημα λαμβάνει χώρα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Οι κεντρικοί ήρωες είναι δύο ετεροθαλή αδέλφια, ο Μισέλ και ο Μπρούνο. Δύο αδέλφια, δύο διαφορετικές ζωές, δύο διαφορετικές συναισθηματικές διαδρομές. Το μόνο που τους ενώνει είναι η δυστυχία. Είναι μοναχικοί, εγκαταλελειμμένοι από μικρή ηλικία από τους γονείς τους για να μεγαλώσουν κοντά στις γιαγιάδες τους. Τα παρατημένα παιδιά έγιναν άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν. Το βιβλίο επικεντρώνεται στις εμπειρίες τους όντας πια σαραντάρηδες. Ο Μπρούνο είναι καθηγητής φιλολογίας με τεράστια εμμονή στο σεξ και τις γυναίκες. Από την άλλη, ο Μισέλ είναι ένας βιολόγος-γενετιστής που έχει απαρνηθεί οποιασδήποτε μορφής σχέση. Στο τέλος του βιβλίου αποκαλύπτεται το μεγάλο του έργο που θα αλλάξει την ανθρωπότητα για πάντα. Ο Ουελμπέκ δεν του έδωσε τυχαία αυτό το επάγγελμα. Μάλλον ήθελε να σκεφτούμε όλοι αν είναι σωστό να παρεμβαίνουμε στους νόμους του σύμπαντος. Πού είναι το όριο στα πειράματα πέρα ​​από το οποίο δεν πρέπει να ξεπεράσει η ανθρωπότητα;

Πέραν από τις αμέτρητες πορνογραφικές σκηνές, τις οποίες θα προσπεράσω διακριτικά αφήνοντάς τις στην κρίση του καθενός, ο Ουελμπέκ περιγράφει τη Γαλλική κοινωνία της εποχής και εγείρει σημαντικά θέματα για κάθε άνθρωπο, τα οποία πάντα τα παραμερίζουμε - περί του γήρατος και θανάτου.

Άλλο ένα θέμα του βιβλίου αφορά τη μοναξιά του ανθρώπου στην κοινωνία, όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω, αλλά δεν υπάρχει κάποιος να του μιλήσεις, κάποιος να του χαμογελάσεις και κάποιος να τον αγαπήσεις.

Ο Ουελμπέκ λέει ότι η σκέψη της αυτοκτονίας είναι φυσιολογική και λογική. Εάν είμαστε όλοι θνητοί, γιατί να περιμένουμε την ώρα μας όταν μπορούμε να επιλέξουμε μόνοι μας αυτήν την ώρα;

Ο συγγραφέας εξέφρασε την παρακμή της Ευρώπης με μια σειρά κηδειών. Πρώτα, από τις σελίδες του μυθιστορήματος εξαφανίζονται οι γυναίκες (κάθε θάνατος είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο), στη συνέχεια φεύγουν οι άντρες (ήσυχα, απαρατήρητα σαν να μην υπήρχαν ποτέ) και στο τέλος χάνεται ο πολιτισμός.

Αυτό που δεν κατάφερα να καταλάβω είναι αν ήταν ο δηκτικός σαρκασμός του συγγραφέα ή όντως τα πιστεύει για την ίδια την ανθρώπινη κατάσταση.

Προσωπικά πιστεύω πως ο σκοπός του ήταν να μας τρομάξει, να μας οδηγήσει σε ένα σκοτεινό σοκάκι και να μας παρατήσει εκεί, μπας και συνειδητοποιήσουμε κάτι μέσα από την προσωπική μας προσπάθεια να βρούμε το φως...

Εάν είστε απαισιόδοξος, μισείτε τη ζωή, δεν ανέχεστε τα παιδιά, δεν αγαπάτε τους άνδρες, δεν αγαπάτε τις γυναίκες, μισείτε τα γηρατειά, δεν πιστεύετε στην πρώτη αγάπη και την αγάπη γενικώς, διαβάστε το για να σιγουρευτείτε πώς έχετε απόλυτο δίκαιο.

Εάν είστε όλο χαρά και αισιοδοξία, τα βλέπετε όλα ρόδινα, πάλι διαβάστε το, γιατί θα σας προσγειώσει κάπως.

Πάντως μετά την ανάγνωση του βιβλίου πήγα και έπλυνα ακούσια τα χέρια μου ... μην τυχόν μολυνθώ με το μικρόβιο της απόγνωσης και της απελπισίας:)

Μοναδικό,καθηλωτικη,άμεσο...παρά πολύ καλό βιβλιο